i kulturalno-oświatowej, w zamian za pozyskanie części inteligencji skłonnej zaakceptować sanacyjny program tzw. asymilacji państwowej.<br>Jednocześnie władze podjęły zdecydowaną walkę z wszelkimi radykalnymi środowiskami Ukraińców (m.in. spacyfikowały niektóre wsie ukraińskie w 1930 r.).<br><br>Najsilniejszą partią ukraińską było wówczas Ukraińskie Narodowo-Demokratyczne Zjednoczenie (UNDO), którego przywódcy zdecydowali się na lojalną współpracę z obozem władzy. W 1935 r. wicemarszałkiem sejmu został prezes UNDO, Wasyl Mudryj. Strategiczny cel partii stanowiło uzyskanie na obszarze południowo-wschodniej Polski autonomii terytorialnej dla Ukraińców. Zwolennicy UNDO nie otrzymali jednak zgody władz ani na autonomię, ani na utworzenie we Lwowie własnego uniwersytetu.<br>Tamtejsza inteligencja zakładała natomiast - korzystając