roku. Zapraszał nas nieoficjalnie pan -mann, znajomy ojca sprzed wojny. Kiedy poszedłem po paszport, poproszono mnie do drugiego pokoju. - Pan Jan -nik - przeczytał moje dane urzędnik z rozłożonej granatowej książeczki. - Chcielibyśmy uzupełnić kilka informacji. Chcielibyśmy, żeby pan nam pomógł. Od razu zapytali o Annę. - Tak - powiedziałem - ma znamię na lewej łopatce. Nie mając nic do wyjawienia ani też nic do ukrycia, postanowiłem zarzucić ich masą nieistotnych detali. Do rzęs używa tuszu wyłącznie czarnego. Lubi niesłodzony dżem z malin. Umiarkowanie przesądna, uważa, że kot, który przebiegł nam drogę, zachowuje ważność tylko do następnego skrzyżowania, tak jak znak drogowy. Sypia tylko na boku