religijna <br>(a więc także medytacja w pozycji siedzącej) są więc sprzecznie tożsame: <br>&lt;q&gt;"W praktyce jest już dostąpienie 'oświecenia', dostąpienie 'oświecenia' nie ma końca. W dostąpieniu 'oświecenia' jest praktyka, praktyka ta nie ma <br>początku".&lt;/&gt; Należy jednak pamiętać, iż Dogen ma na myśli prawdziwą <br>praktykę medytacji, a nie każde siedzenie w pozycji lotosu czy półlotosu. Jak <br>widać z powyższej analizy, teoria 'jedności praktyki i oświecenia' jest <br>konsekwencją teorii 'absolutnie sprzecznej samotożsamości' 'jaźni jednostkowej' <br>i 'jaźni oświeconej'. Według Dogena medytacja jest praktyką dla <br>samej praktyki, ponieważ w pewnym sensie staje się wyrazem 'oświecenia', <br>a nie sposobem na jego osiągnięcie. <br>Pojawia się pytanie, co powinien