ponad łóżkami śpiącej już babci i czuwającej w mroku wnuczki. W Poznaniu Aurelia chodziła spać znacznie później, ale to babcine wczesne wstawanie już powoli zaczynało regulować i jej zegar biologiczny: podobnie jak babcia o wpół do dziewiątej wieczorem zaczynała ziewać, o dziewiątej była gotowa powtórzyć: - Oj, tak, tak, czas do łóżeczka! - o wpół do dziesiątej zaś, już umyta, leżała pod kraciastą pierzyną.<br>Dziś jednak nie mogła zmrużyć oka. Rozmowa z babcią tłukła się jej po głowie, całe zdania pojawiały się przed jej oczami w formie płomienistych, falujących zapisów. Męczyła ją też jakaś niejasna myśl, którą chciałaby sobie dokładnie sformułować, żeby nazajutrz