doświadczenia cielesności. Docieranie do istoty kobiecości poprzez napięcia ról społecznych było charakterystyczne dla prozy dwudziestolecia międzywojennego (powieści Zofii Nałkowskiej, Marii Kuncewiczowej, Heleny Boguszewskiej). Obecnie problem osobowości kobiety w sieci ról społecznych oraz przymusów widzialnych i niewidzialnych stał się centralną kwestią prozy Izabeli Filipiak.<br> Autorka Absolutnej amnezji mówi o sobie, że lubi stan anarchii, nieustannej, twórczej zmiany. Wyrazem tego upodobania są nawet zmiany koloru włosów: <br>&lt;gap&gt;<br> To upodobanie pisarki do metamorfozy możemy odnaleźć w Absolutnej amnezji na wszystkich poziomach utworu. Po pierwsze na poziomie narracji, która jest tak skomplikowana i wielostylowa, że mogłaby być tematem osobnego referatu. Wielość perspektyw i gatunków narracyjnych sprawia