miał ludowe podnosić do narodowego. Szkoły kształciły głównie pamiątkarzy, niszcząc przy tym samodzielne talenty. Aż do wojny dominował ten sposób opieki, pomijający rzeczywiste wartości sztuki ludowej i problem kontynuacji tradycyjnych umiejętności. <br>Zmienił się wektor zainteresowań, ale były też ku temu powody. W 1925 r. pisała Janina Orynżyna w Zarysie przemysłu ludowego w Polsce: &lt;q&gt;"Zwłaszcza w górskich okolicach, gdzie komunikacja jest utrudniona, przemysł ludowy zaspokaja wszystkie potrzeby przemysłowe ludności, która nic prawie nie nabywa z wyrobów fabrycznych, wyrabiając wszystko od rzemyka i fajki aż do chaty wraz z jej sprzętami. Jak w żywem muzeum przechowały się tu dziedziczne formy twórczości ludowej"&lt;/&gt; (s