poznania, zabarwionego z konieczności fascynacją i poddaniem. Nic bardziej zmiennego - ale zarazem intymnego - niż stosunek, który nawiązuje się między pisarzem a czytelnikiem w niemierzalnej przestrzeni wyobraźni! Jest w nim - trudno wątpić - coś najgłębiej osobistego, ba, erotycznego... Gombrowicz spostrzegał świat - świat ludzki - jako w najwyższym stopniu niegotowy. Jako miejsce, gdzie miliony ludzi budują kształt i sens, narzucając innym - za sprawą "form" - własne rozumienie zjawisk i poddając się rozumieniu (odczuwaniu) zjawisk przez partnerów... Takiemu odczuwaniu świata odpowiada wyłuszczone właśnie pojmowanie sztuki. To, że ludzie odbierają cząstkowo, czyli "źle", dzieło sztuki, nie było dla Gombrowicza spostrzeżeniem trywialnym. Było spostrzeżeniem fundamentalnym.<br>Po teorii czytelnika - teoria