narodowo, bądź też - niepolskiego pochodzenia. Pierwsi socjaliści polscy wychowani byli w praktyce internacjonalizmu, współpracowali na co dzień z towarzyszami rosyjskimi i niemieckimi. Odcinali się jak najbardziej stanowczo od solidarystycznych, w ich przekonaniu szkodliwych, tradycji powstań narodowych. W konkretnej rzeczywistości schyłku lat siedemdziesiątych nie dostrzegali miejsca dla niepodległej Polski, sami zaś łudzili się wiarą w bliską rewolucję światową, która usunie także ucisk narodowy Polski jako przyszłego członka europejskiej rodziny wolnych, socjalistycznych narodów. Koncepcja ta prowadziła do zaprzeczenia potrzebie niepodległego państwa dla polskiej klasy robotniczej. Z tym stanowiskiem nie chciało się pogodzić wielu socjalistów. Z protestu przeciw obojętności dla sprawy narodowej zrodzić się