Szarańczaki, straszyki, nogoprządki, przylżeńce, czerwce, pluskwiaki, hełmce. Próbował zrozumieć. Gdzie w tym wszystkim była literatura? Gdzie sztuka?<br>Ocalał Baudelaire i jego robaki, zjadające trupa "pocałunkami". Szekspirowski grabarz, mędrkujący nad grobem Yorricka - "Tuczymy wszelkie istoty dla karmienia siebie, siebie zaś tuczymy dla robaków". Williama Blake'a "&lt;foreign lang="eng"&gt;The Book of Thel&lt;/&gt;" - robak pożerający ludzkie ciało, by ziścić przeznaczenie człowieka. Przeznaczenie do zmartwychwstania.<br>I jeszcze rysunek Blake'a "Drzwi śmierci" - stary człowiek, odchodzący w ciemność. I podpis: "&lt;hi&gt;POWIEDZIAŁEM DO ROBAKA: JESTEŚ MOJĄ MATKĄ I MOJĄ SIOSTRĄ&lt;/&gt;".<br>Ale to był dopuszczalny poziom metafor. Poziom, który Jakub mógł pojąć. Przysłowia, legendy, proste symbole, archetypy. Wystarczyłaby analiza semantyczna, porównanie