i mam nadzieję, nigdy nie zobaczysz. Nie bez powodu, nie chciałem nigdy tego wspominać. Byłem skazany na śmierć, czekałem na wykonanie wyroku i nie tylko żegnałem się z życiem, ale tak, jak ty teraz, zastanawiałem się, czy warto czekać. Nie mówiąc już o tym, że parę razy stałem przed wylotem luf i byłem pewien, że za kilka sekund padnie strzał,a koło mnie przebijano ludzi bagnetami i też niczego lepszego się nie spodziewałem, albo ciągnięto mnie do rzeki i musiałem nieść kamień na szyję. Mimo to, widzisz że jestem tu i żyję.<br>Z tego wniosek, że nie można przewidzieć co się