w głośnej litanii do serca<br>Jezusowego, której przewodziła babka, bo tylko ona jedna umiała tę<br>litanię na pamięć, my jedynie powtarzaliśmy, zmiłuj się nad nami,<br>zmiłuj się nad nami, zmiłuj się nad nami, gdy nagle w górze otworzyły<br>się drzwi i w snopie zamglonego sierpniowego światła ukazał się Sasza,<br>z lufą pepeszy skierowaną ku nam w piwniczną ciemność. Najpierw rzucił<br>krótkie zdyszane pytanie:<br> - Giermanca niet?<br> Na co wszyscyśmy chórem odkrzyknęli mu:<br> - Niet! Niet! - A dziadek jeszcze dorzucił: - Był, ale uszoł.<br> Zszedł kilka schodów ku nam, siadł sobie na jednym z nich tuż nad<br>naszymi zadartymi głowami i uśmiechnął się tym swoim