potoczyło się szybciej. Jeszcze patrzyłem na sowieckiego oficera z czarnym naganem. Kiedy odwrócił się, zobaczyłem, że nie ma twarzy. Jego głowa przypominała wielki arbuz. Naokoło żołnierze strzelali - błyski pełzły po bagnetach, jak złote wężyki. Nasi rozbiegli się po polanie. Zobaczyłem porucznika Ładę - podbiegł do najbliżej stojącego żołnierza i chwycił za lufę karabinu. Mocowali się trzymając z dwóch stron. Cienki bagnet zataczał koła nad nimi. Wszędzie walczyli oficerowie. Po trawie toczyły się czapki z niebieskimi otokami, podskakiwały rogatywki. Ten sowiecki oficer, z arbuzem zamiast głowy, strzelał ciągle. Pośrodku polany stał ranny z obandażowaną ręką - on jeden nie brał udziału w walce.<br>Powiał