w dwudziestym czwartym roku życia? Choroba, jak cios toporem: pierwszym drugi... dwunasty zamach samobójczy!<br>Pani S. mogłaby przyjąć ostatecznie okrucieństwo losu jako wyrok Opatrzności i sprawiedliwą karę za jej własne okrucieństwo wobec tych, których porzucała, rujnowała, prowadziła do dramatów, jakie w jej epoce rozwiązywano głównie przy pomocy wsadzonej między zęby lufy pistoletu!<br>Pani S. jest jednak zbyt dumna, by w ogóle zważać na Opatrzność.<br>Upadek Karola uznała za osobisty afront ze strony losu.<br>A ponieważ zawsze sobie ceniła przede wszystkim własny swój los, znienawidziła stryjecznego wnuka.<br>Karolina otarła już łzy, nie podnosi oczu na twarz brata.<br>On również opuszcza wzrok przed