swego zarania, płynął we mnie dwoma podstawowymi nurtami: jednym z nich było instynktowne dążenie do zaspokojenia budzącej się ciekawości, fascynacji odmiennością ciała kobiety, drugim - sublimacja tego pierwszego, kult kobiety z jej niedocieczoną tajemnicą, której rąbka może ona jednak kiedyś uchylić przez jakąś nieuświadomioną, trudną do wyobrażenia sobie bliskość. Utracona zawartość lukarny należała oczywiście do pierwszego nurtu, chociaż sobie nie zdawałem z tego oczywiście sprawy. <br> Natomiast piękna pani Jana była pierwszym w moim życiu źródłem doznań nurtu drugiego. Jana była przyjaciółką domu, życiową partnerką jedynego przyjaciela ojca, Leonarda Bończy-Stempińskiego, w kręgu rodzinnym zwanego Lolkiem. Na scenie występował jako Leonard Bończa. Był