kipiały, zachodziły na siebie w bulgocącej cieczy mniejsze i większe strzępy tego, co powszechnie nazywane jest życiem. Bez ładu i składu, bez jakiegokolwiek logicznego porządku zderzały się uśmiechy i lęki, smak wódki i deszcz bębniący o poszycie parasola, gwizdy lokomotyw za oknem i bławatkowy kolor sukienki matki, i krew na łydce po ugryzieniu przez psa sąsiadów, i strach po wybiciu szyby w samochodzie doktora Derejskiego...<br>- Masz jeszcze problem bólu?<br>Pytanie zabrzmiało sucho, bezbarwnie, dobiegło jakby zza kilku zasłon. Zobaczył pochylającą się nad nim czekoladową twarz Gudrun, łagodnie zadźwięczały koraliki.<br>Przyłożyła mu termometr do skroni, a potem powiedziała, że nie zauważa niczego