iż jest to prawdziwa postać. Potem zrozumiał, że tylko on ją widzi. Męczyło go to, bo nie wiedział, do kogo należy twarz ukryta za woalką, czy jest to twarz jego ukochanej, czy też tamtej drugiej, która raz na zawsze przekreśliła jego życie... Wyciągnął rękę w stronę pustego stolika. <br>- Voila! - powiedział mściwie. - Proszę się nie krępować! Proszę kończyć dzieło, które pani zaczęła. Zniszczyć to, co jeszcze zostało do zniszczenia. Doprawdy, zostało niewiele... <br>Przyłapał zdumiony wzrok młodziutkiego kelnera i umilkł. Jego przyjaciel miał na tyle w czubie, że nie bardzo do niego docierało, z kim Tadeusz rozmawia. A jego opanowała bezsilna wściekłość na