to miał w zwyczaju zawsze, gdy szykował się do obwieszczenia czegoś niezwykle istotnego, powiedział, że z chorobą ojca, ciągle postępującą, skończył się definitywnie w moim życiu pewien okres, jak się wyraził, marzycielstwa, uciekania od obowiązków, od odpowiedzialności, i tak miałem wspaniałe i długie, za długie dzieciństwo, dlatego podczas chwilowej, taką ma nadzieję, nieobecności ojca postanawia wybrać dla mnie zawód i w tym celu posyła mnie do dwuletniej policealnej szkoły, gdzie w charakterze słuchacza będę zgłębiał tajniki reklamy. To jest zawód z przyszłością, przekonywał wuj Antoś, do tego wprost idealny dla mnie, reklamować to znaczy zarabiać, to znaczy żyć dostatnio, teraz i w