pamflet. A świadczy o tym między innymi wyznanie Autora i to wyznanie, co wyraźnie "z głębi serca się wyrwało". Otóż rozdział XIX zatytułowany "Gdyby trzy lata temu...", kończy Wierzbicki taką, bolesną eksklamacją: "Ach gdybym ja wtedy (tj. w latach 1908-81 - RZ) to wszystko, co wiem teraz, wiedział &lt;gap&gt; Nie odmieniłbym, ma się rozumieć, sytuacji nawet o drgnienie, mój głos indywidualnego literata nie posiadał żadnej absolutnie mocy &lt;gap&gt;, ale jakie piórka posypałyby się naokoło, ile bym &lt;orig&gt;natrzepał&lt;/orig&gt; pawich ogonów różnych rekordzistów rewolucji i demokracji, ile nosów zadartych dałoby się porządnie utrzeć &lt;gap&gt;" &lt;page nr=75-76&gt;.<br> Ze wszystkich osobistych fragmentów "Myśli staroświeckiego Polaka" ten podoba mi się najbardziej. Jest to