palcach gruzłowatych w stawach, uczące Madzię układać kamienie "pięknym sztukwarkiem". Barykada nie z metafory, nie z pieśni masowej, ale barykada prawdziwa nareszcie, składkowa, z tego, co ulica ofiarowała. Pogwar obozowiska na dole i Szczęsny z kilofem w grupie towarzyszy, obnażony do pasa, dojrzały do akcji bohater opowieści, na którą nie ma czasu...<br>To utajone i najistotniejsze, co Madzia wyczuła w nim od pierwszego spotkania, za co - zdawało się jej - pokochała (jak gdyby można pokochać za coś), ta natura walcząca, dumna i bez ugody - teraz doszła, dojrzała... Zadziwiające wprost, jak to wszyscy wyczuwają, jak się garną do niego. Przecież nie przemawiał na