kantoru. Wonne powietrze stepu unosiło się nad pogrążoną w mroku budową. Gwiazdy świeciły. Gdzieś wpośród baraków zawodziła harmoszka i słychać było rozlewne kobiece głosy śpiewające ukraińską piosenkę. Ostrożnie omijali wertepy, belki, deski, pryzmy cegieł, Fryderyk przyświecał kieszonkową latarką. Napatoczył się nocny stróż w luźno wiszącym kożuchu, poprosił o ogień do machorkowego skręta.<br>- Dolecą? - zagadnął tajemniczo.<br>- Co takiego?<br>- Niemieckie samoloty. Dolecą tutaj?<br>- Niemożliwe. Za daleko dla nich.<br>- Daleko. A pchają się już do Wołgi. Kiedy tak patrzę w gwiazdy, tam na zachód, to widzi mi się, że już lecą. O! O tam!... Nie daj Boh... Nie daj Boh...<br>Odszedł mrucząc pod nosem