wyczerpaniu się zasobów w miejscu okupowanym przez dłuższy czas przez jeden wieloczłonowy organizm (HARPER 1986). Wobec tego proces intensywnego wzrostu genetu, który z czasem doprowadza do jego podziału, należałoby traktować jako wewnętrzny mechanizm przedłużający życie danego genetu, zarówno dzięki odmłodzeniu peryferyjnych części, jak i ich przemieszczeniu się poza areał organizmu macierzystego.<br>W populacji wiązówki spośród genetów "urodzonych" w latach 1974-1975 przeżyło do 1990 roku 10 genetów na powierzchni 25 m2 (Ryc.2.35). Procesy starzenia i odnawiania trwały w tych genetach nieustannie, a relacje między tymi procesami miały charakter nieustającej wymiany części senilnych na młodsze.<br>Z przeprowadzonych badań demograficznych gatunków