między poszczególnymi częściami ­ przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie: <br>Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego. Poszczególne części cyklu mocno integruje wewnętrznie kategoria korespondencji &lt;gap&gt;, modyfikacji &lt;gap&gt; oraz wariacji &lt;gap&gt;. Niekiedy integracja dotyczy bliskich odcinków, np. w Gloria: -1 &lt;name type="tit"&gt;Et in terra&lt;/&gt;, &lt;name type="tit"&gt;Allegro maestoso&lt;/&gt; (s. 11) 2 &lt;name type="tit"&gt;Domine Deus Rex caelestis&lt;/&gt; (s. 12) lub 3 &lt;name type="tit"&gt;Quoniam, Tempo I (Deciso)&lt;/&gt; (s. 15) 4 &lt;name type="tit"&gt;Cum Sancto Spiritu, Allegro non troppo&lt;/&gt; (s. 16)<br><br>Czynnikiem wzmacniającym kategorię szeregowania i równocześnie zbliżającym koncepcję formy do mszy kantatowej jest również fuga, zastosowana przez Wiłkomirskiego dwukrotnie (1 i 3 &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; oraz