zachęcił go do szukania innych osiągnięć. Dom rodzinny - wilgotną i mroczną kamieniczkę, która na swoich tyłach miała sad i ule - opuścił dość wcześnie, w trzynastym roku życia. Tak się złożyło, że gdy nadszedł czas zadecydowania o przyszłości ostatniego spośród siedmiorga dzieci już dorosłych lub dorastających, stary Kossecki, od czterdziestu lat magazynier cukrowni, przypomniał sobie, że jeden z jego towarzyszów dzieciństwa jest obecnie zamożnym kupcem w Warszawie. Dzięki tej to odległej znajomości Antoni znalazł się pewnego dnia w stolicy - a był właśnie rok 1905 - i został przyjęty na praktykanta do sklepu kolonialnego. Był to, jak się zdaje, pierwszy i ostatni w jego