i zaczęła mu tłumaczyć: "A może ten kot ma dzieci? I jak nie dostaną jedzenia, też umrą z głodu?" Mówiła to łagodnym, współczującym tonem. Chłopczyk jednak zaniósł się płaczem: "To niech umrą z głodu. Gołąb też ma dzieci. Nie wolno zabijać gołębia". I co Ty byś zrobił w takiej sytuacji?<br><br>magda@nous.czyli.umysł<br>Czytałbym Levinasa: "Czas i to, co inne". Żebyś wiedziała, do czego zmierzam - zaduszony gołąb już nic nie czuje, a w momencie śmierci przestał być sobą, czyli, jak pisze Levinas, "doznał alienacji swojej egzystencji". Z człowiekiem jest tak samo, tylko zapewne śmierci bardziej się boi, bo wyobraża ją