Właściwie wiadomo czemu: czarny fortepian narodził mi się z czerni singerowskiej maszyny do szycia, a gdzież bardziej dostojne miejsce niźli u wyzłoconych drzwi banku? A deszcz, czarny deszcz nocny wykluł się z czarnej magii ulicy Piotrkowskiej, pełnej secesyjnych czarów. Z tego wzięło się całe dziwne słuchowisko "Realny byt" i jego magia, która logicznie dowodzi, że realne bywa tylko to co niewidzialne.<br>A zatem to, co żyje już tylko na mapie wspomnienia. Tak właśnie jak cały mój byt w łódzkim dzieciństwie, które wówczas jawiło mi się nierealnym, ukrytym w oparach przeczuć i lęków, a dzisiaj - niewidzialnym już będąc - przenika moją codzienną rzeczywistość