czasy, kiedy cała ta strona parku Kościuszki, pusta i dzika, była terenem ich wczesnych szkolnych zabaw.<br>Zaraz za owym dębem nikła ścieżynka wiodła w głąb zarośli. Alek poszedł pierwszy, za nim Felek. Teren dość gwałtownie zbiegał w dół. Tu kończył się park i wysoko w górze, na krawędzi stromego urwiska majaczył druciany parkan. Dalej była podmiejska ulica, teraz ciemna i opustoszała. Kilka nikłych, jak gdyby w powietrzu zawieszonych światełek prześwitywało z zaciemnionych domów. Okno jednego z mieszkań musiało być otwarte, dobiegały bowiem stamtąd wyraźne dźwięki fortepianu. Ktoś jechał środkiem jezdni na rowerze. Malutkie światełko przypominało z dołu robaczka świętojańskiego.<br>Zarośla podchodziły