licuje z jej wiecznie ponurym i nieuprzejmym nastrojem. W pewnym momencie nasze oczy się spotykają. Daję jej znak, że zaraz skończę. Ona kiwnięciem głowy potwierdza, że przyjmuje go do wiadomości., Ale od razu znika z pomieszczenia biurowego. Widzę ją teraz przez ogromne wystawowe okno. Nie odrywa oczu od zdobiącej je makiety transatlantyku. Poinformowany o wszystkim należycie przez urzędnika, wychodzę. Do przystanku idziemy szybkim krokiem. Wypatrujemy, czy nie nadjeżdża filobus. Nadjeżdża: Wskakujemy. Cały czas bez słowa. Ale w filobusie, przyciśnięci do siebie twarzą w twarz, niepodobna nam dłużej tak trwać w milczeniu. - Wyjeżdża Pani?<br>- Słyszał pan chyba! - Nie słyszałem.<br>- Stał pan za