szlachty na jego losy).<br>Ten poczet głównych winowajców otwiera oczywiście ostatni monarcha Rzeczypospolitej. Podczas gdy jego obrońcy całą winą obarczają bądź to przemoc zaborczych sąsiadów, bądź też konserwatyzm stanu szlacheckiego, który nawet w momencie śmiertelnego zagrożenia nie zdobył się na wystawienie stutysięcznej armii (choć w dwadzieścia lat później wystawiło ją malutkie Księstwo Warszawskie), wrogowie Poniatowskiego zarzucają mu głównie błędną politykę zagraniczną. Zbyt ufał, że Petersburg nie zechce się podzielić polskim łupem z Berlinem oraz Wiedniem. Istotnie nad Newą jeszcze w momencie zawiązywania konfederacji targowickiej nie zamierzano dokonywać kolejnego rozbioru. Nastąpił on dopiero pod naciskiem Prus.<br>O ile jednak Stanisław August dość