Nareszcie wślizgujemy się do śpiworów. Jeszcze ostatnie rozmowy i coraz cichsze śmiechy. Jeszcze płonie świeca. Ale zaraz ją zdmuchniemy i tylko bębnienie deszczu o płótno nad głową, zapach brezentu i mokrego lasu przypominać nam będą, że jesteśmy na biwaku drużyny nad Białką w Nowej Białej, a nie w domu u mamusi.<br>Wyjechałyśmy 3 lipca na tydzień w pięć dziewczyn, pod wodzą naszej drużynowej Gosi Szych. W Nowej Białej czekały już na nas szesnastki (to znaczy dziewczyny 16 ZDH, a nie szesnastolatki) bardzo zadowolone z pięknej pogody.<br>My, dziesiątki, miałyśmy mniej szczęścia. Jeszcze w jako takiej pogodzie rozstawiłyśmy namioty i rozstawiamy pionierkę