znaczy to dalej, że manieryzm był jednolity. Trudność wyodrębnienia nurtu manierystycznego polega m.in. na tym, że był on znacznie mniej teoretycznie skodyfikowany niż klasycyzm renesansowy. Zresztą byli malarze, którzy w teorii opowiadali się za klasycyzmem, a w praktyce zdradzali klasycyzm na rzecz manieryzmu (np. Vasari). Inni - zależnie od gatunku - manierystami bywali w kompozycjach, klasykami - w portretach.<br>Aby zilustrować przemiany na drodze od klasycyzmu renesansowego do manieryzmu (oczywiście kosztem pewnego uproszczenia), powiemy, że klasyczna była sztuka Rafaela z jej lekkością i wdziękiem, manierystyczna zaś sztuka Michała Anioła z jej głębokością i grozą, szczególnie późniejsza twórczość Michała Anioła po 1525 r. - z