raczej nazwa prądu niż nazwa epoki. Nie znaczy to dalej, że manieryzm był jednolity. Trudność wyodrębnienia nurtu manierystycznego polega m.in. na tym, że był on znacznie mniej teoretycznie skodyfikowany niż klasycyzm renesansowy. Zresztą byli malarze, którzy w teorii opowiadali się za klasycyzmem, a w praktyce zdradzali klasycyzm na rzecz manieryzmu (np. Vasari). Inni - zależnie od gatunku - manierystami bywali w kompozycjach, klasykami - w portretach.<br>Aby zilustrować przemiany na drodze od klasycyzmu renesansowego do manieryzmu (oczywiście kosztem pewnego uproszczenia), powiemy, że klasyczna była sztuka Rafaela z jej lekkością i wdziękiem, manierystyczna zaś sztuka Michała Anioła z jej głębokością i grozą, szczególnie późniejsza