nieskładne, kompozycyjnie &lt;orig&gt;niezharmonizowane&lt;/&gt;. Czymś jeszcze bardziej zadziwiającym było ujęcie plastyczne "Claviga", zaprojektowane przez jego reżysera Willi Schmidta. Mieszało ono realizm opisowy w jednych scenach z inną, na wskroś nowoczesną konwencją posługującą się powiększeniami fotograficznymi na całą ścianę i siatkami stalowymi w innych. Końcowa dekoracja, służąca za tło melodramatycznego pojedynku nad marami i śmierci Claviga u zwłok narzeczonej, wyglądała jak szalet miejski wykładany białymi kaflami, przez złe rozplanowanie zmieniła ostatni, najsłabszy akt sztuki - w kicz sytuacyjny.<br>Być może te dwa przykłady wskazują, iż Niemcy przestały być ośrodkiem twórczej scenografii. Jeśli tak, podwyższałoby to jeszcze znaczenie rzeczywiście niezwykłych dokonań polskich w tej dziedzinie