tylko za jego plecami - odgradzał się od Bogny. Jeśli już nie mógł jej nie zauważyć, rzucał w przestrzeń,<br>- Cześć koleżanko - i rwał przed siebie jakby nie potrafił znieść jej obecności.<br>Wieczorami nie gasło światło u Adama, nie gasło światło kilka kondygnacji niżej w sali z pomocami. Bogna wykańczała plansze, albo markując zajęcia bawiła się kształtem i kolorem zabijając oczekiwanie. Ale ustała komunikacja między gabinetem z piętra a kątem plastycznym na parterze.<br>Kąt plastyczny - kat zakuchenny - kąt hotelowy - kobieta pokątna -<br>Czeka na próżno. W spowolnionym rytmie wieczornego Instytutu daremnie nasłuchuje szybkich kroków na schodach, które rozpoznałaby pośród tysiąca innych.<br>Trzeba wyjaśnić! Nie