grzech pychy i samoubóstwienia! Chrześcijaństwo powściąga, hamuje tęsknotę za uzurpatorskim przyznaniem sobie atrybutów boskich i w tym, jak sądzę, tkwi najgłębsza mądrość. Albowiem doświadczenie setek pokoleń i najróżniejszych cywilizacji dowiodło niezbicie, że z człowiekiem tak się rzeczy mają, iż rozwija się on wtedy, gdy zdobywa się na metafizyczną pokorę, a marnieje i ginie, gdy ulega pokusie metafizycznego wywyższenia. Rachunki człowieka są przeto zasadniczo proste: albo godzi się on na świadomość własnej słabości i nędzy i towarzyszącą jej pokorę, a wówczas wolno, lecz sukcesywnie rozwija się, a ogród jego królestwa owocuje, albo odrzuca on brzemię upokarzającej niższości, sięga po insygnia władzy w