wersji - autorstwa Wajdy - ten bieg-taniec jest jednak nieco inny. Mniej mechaniczny, mniej zautomatyzowany, bardziej organiczny, motywowany wysiłkiem pokonywania wzniesienia górskiego, inna jest jego szybkość - mniej w niej zrytmizowanej powtarzalności, więcej linearności, dążenia, nadziei...<br>Jest w Wajdowskiej wersji tego biegu jakaś swoboda i, mimo wszystko - rodzaj uwolnienia się z dręczącej martwoty. Walc niemożliwy, ale twarze w wysiłku bardziej ludzkie, tracą maski śmierci. Znów w tle pojawiła się postać śmierci-sprzątaczki, ale po raz pierwszy nie ma ona władzy nad postaciami Umarłej klasy. Jest od nich odwrócona. Wprawdzie wyczekuje - i to jest kantorowskie, ale w wersji filmowej nie rusza się, nie ma