śledzili jego marsz. Surma oddalał się, malał na śnieżnym polu. Dostrzegli, jak nacisnął czapkę na głowę, jak mu opadły dłonie. Wytężyli wzrok. Baby próbowały teraz przepychać się do tyłu. Ktoś chyłkiem umykał ku zabudowaniom. Czołgi były już bardzo blisko. A przed nimi samotna, mała sylwetka Surmy. Niemcy tłoczyli się na maskach, przylepiali do żelaznych kadłubów, wisieli na nich. Tylko niektórzy mieli kożuchy. Większość drżała w szynelach, widać było rannych, obandażowanych, zbiorowisko uciekinierów z najróżniejszych formacji.<br> - Oni szukają schronienia. Rozbitkowie - szepnęła Marta i mocno ścisnęła rączkę dziecka.<br> - Zabiją go! - pisnęła czy załkała Surmowa.<br><br> Hania wystąpiła, oddzieliła się od grupy, próbowała kuśtykać w