zalewowe zastąpiono wstrzykiwaniem solanki do tętnicy udowej, po odpowiednim wycięciu szynki z półtuszy.<br>Wymagania współczesnego konsumenta (wystrzegającego się tłuszczu) i zwiększone zapotrzebowanie na szynkę wpłynęły po II wojnie światowej na zmianę technologii produkcji. Zaczęto szynkę dzielić według zespołu mięśni, czyścić z błon, wstrzykiwać domięśniowo solankę peklującą i sklejać. Leżakowanie zastąpiono masowaniem mięsa w chłodzonych bębnach próżniowych, co znacznie skróciło proces peklowania. Wiele wędlin, nie mających nic wspólnego z szynką, przywłaszczyło sobie jej nazwę, jak chociażby szynka z indyka.<br>Znawcy uważają, że warstwa tłuszczu na szynce podnosi jej walory smakowe, ponieważ powoduje u konsumenta zwiększone wydzielanie śliny wzmagając wrażenie soczystości.<br>Właściwie zapeklowana