daleko w dole. Jules przychylał się do mojego zdania i uważał, że trzeba obrać korytarz jak najbardziej stromy, a on z pewnością doprowadzi nas na powierzchnię. I wtedy po kolei pogasły nam latarki.<br>Mimo woli poczułem dreszcz na plecach. Wyobraziłem sobie tę scenę: troje skłóconych ludzi w ciemności, w środku masywu górskiego, odcięci od powierzchni nieprzebranymi masami kamienia, z jeziorem wiszącym nad głową i legendą o igraszkach z Czasem do zweryfikowania...<br>- Mieliśmy jeszcze kilka pochodni - bez emocji mówiła Wiktoria - Zapaliliśmy je, ale niewiele oświetliły tak duże pomieszczenie. Wybrałam więc na planie jeden z korytarzy, umiarkowanie wznoszący się w górę i poszłam