I wojnie w realiach odzyskanej niepodległości taki wyjątkowy status uzyskały pojedyncze obiekty: kościół w &lt;name type="place"&gt;Wiślicy&lt;/&gt;, Zamek Królewski w Warszawie, &lt;name type="place"&gt;Wawel&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;zamek w Wilnie&lt;/&gt;. Ponieważ w polskiej teorii konserwatorskiej również i całe zespoły miejskie miały status zabytku, po zniszczeniach II wojny światowej, w sposób naturalny sakralizacja objęła całe staromiejskie zespoły zabytkowe, materializujące w świadomości społecznej ciągłość dziejów narodu i jego kultury.<br>W zestawieniu z silnym zaangażowaniem emocjonalnym szerokich kręgów społeczeństwa i popierającym jego postulaty stanowiskiem czynników rządzących jak również i kierownictwem polskiej służby konserwatorskiej, uchylone zostać musiały reguły jakiejkolwiek doktryny konserwatorskiej.<br>Chociaż przyjęto jako ogólną dyrektywę odbudowę całych historycznych części miast, realizacja