Dyniewski: Zbrodnia - zdrada - kara, KAW 1986).<br>Los jeszcze raz postawił Studnickiego po drugiej stronie barykady w sporze ze Starzyńskim. Gdy prezydent bohatersko bronił ukochanej stolicy, on germanofil-renegat przemyśliwał, jak zdyskontować swoje zasługi dla Rzeszy w roli polskiego Quislinga; Niemcom okazał się jednak niepotrzebny.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Podaj się do dymisji!&lt;/&gt;<br><br>Zbyt dociekliwy mecenas Wacław Szumański, który broniąc Studnickiego stawiał w znacznie gorszym świetle prezydenta niż jego mocodawca, sam też nie uniknął procesu o zniesławienie. Nie wytoczył mu go wprawdzie Starzyński, chociaż to zapowiedział, ale minister sprawiedliwości, któremu ów adwokat mający opinię tetryka mocno zalazł za skórę. Do urzędującego od 1936 roku ministra Witolda