dwa lata. Po wojnie podjął na nowo obowiązki kustosza Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku i wkrótce potem rozpoczął do dziś trwającą karierę architekta. Ma duże biuro i liczne zamówienia. W 1957 roku podczas wyborów do rady powierniczej wspomnianego muzeum ktoś miał czelność wypomnieć publicznie Johnsonowi jego przeszłość. Jedna z mecenasek MoMA, dama o wielkim w USA nazwisku, pospieszyła natychmiast z obroną architekta: "Każdemu człowiekowi - powiedziała - należy wybaczyć jeden poważny błąd młodości".<br> W wypadku Johnsona nie mamy do czynienia z rozdwojeniem jaźni, tak często spotykanym u artystów (por. apokryficzny okrzyk Adama Ważyka: "Ja chyba musiałem zwariować"). W gruncie rzeczy światowej sławy