Wrocławskiego; funkcję tę pełnił w latach 1851-1897).<br>Po odkryciu Neptuna program tropienia ewentualnych dalszych planet Układu Słonecznego wydawał się dość wyraźnie zarysowany: z jednej strony, coraz dokładniejsze obserwacje najdalszych planet pozwalały szukać w ich ruchach zaburzeń, które można by przypisać działaniu nieznanej masy, z drugiej zaś - nieustannie udoskonalane metody mechaniki nieba powinny umożliwić określenie parametrów orbity owej masy. Konsekwentne trzymanie się tego programu doprowadziło w końcu do odkrycia w lutym 1930 roku dziewiątej planety, Plutona, ale, jak się szybko przekonano, ów niewątpliwy sukces przysporzył wielu nowych problemów.<br>O dziewiątej planecie zaczęto mówić, kiedy się okazało, że - mimo uwzględnienia obecności Neptuna - w