albo - według Joan V. Robinson - "bękartów" keynesizmu, znajduje się grupa postkeynesistów. Zaliczyć do niej możemy J.V. Robinson, R. Harroda (1900-1978), N. Kaldora (1908-1986), P. Sraffę (1898-1983) i M. Kaleckiego (1899-1970). Wskazują oni na nieprzystawalność podejścia neoklasycznego oraz keynesistowskiego i niemożność tworzenia syntezy. Według nich, samoczynny mechanizm rynkowy nie jest w stanie przywrócić równowagi zarówno w krótkim, jak i w długim okresie. Od interwencyjnej roli państwa zależy więc nie tylko tempo dochodzenia gospodarki do równowagi (jak twierdzą neokeynesiści), lecz również możliwość jej przywrócenia. Według nich, bezrobocie może się utrzymywać w nieskończoność, jeśli rząd nie zacznie stymulować popytu