łatwo. Wkroczyłam z dialektu wsi, ze skąpym szkolnym niemieckim w język narodowy rumuńskiego miasta. Dziwiło mnie, jak dużo miastowi muszą mówić, żeby poczuć samych siebie, żeby być sobie nawzajem wrogiem lub przyjacielem. Nosili zawsze to nadużywane "ja" na ustach. Mnie, która tak długo ćwiczyła milczenie i słabo mówiła po rumuńsku, męczył ten przymus mówienia. Studiowałam germanistykę i tworzyliśmy z przyjaciółmi grupę, która prowokowała reżim - dyskutowaliśmy o literaturze, dzięki Instytutowi Goethego czytaliśmy wydawane na Zachodzie książki, pisaliśmy. Wszystko to w komunistycznej Rumunii było bardzo podejrzane. &lt;/&gt;<br><br>&lt;who1&gt;Kiedy państwo komunistyczne zauważyło istnienie Herty Müller? &lt;/&gt;<br><br>&lt;who2&gt;- Dosyć długo byłam kimś w rodzaju dzisiejszych groupies, znałam pisarzy