bólu stoi oparta o Zabawnisię, która patrzy po kolei na wszystkich nic nie rozumiejąc<br> FLORESTAN<br> do Tatiany złamanym głosem<br>Nie mów tak. Całe życie moje nic niewarte jest wobec tego.<br> TATIANA<br> do Florestana<br>Kochałeś mnie i mnie jedną kochasz.<br> Do Joanny<br>Patrz, nieszczęśliwa! On kochał ciebie ohydną, samolubną miłością zepsutego megalomana. Ale ciało jego należy tylko do mnie, gdy zechcę.<br><br>&lt;page nr=85&gt;<br><br>A przez ciało będą mieć jego podłą duszę, także kiedy zechcę. Nie chciałam, bo zbyt mi był wstrętnym w swoim upodleniu, gdy jak glista ohydna błagał mnie o litość. Teraz patrz.<br> Do Florestana<br>Tej nocy będę twoją. Nie ma w tobie