panować podobnie przekształcona zasada imitacji, jak w przedstawianych na scenie charakterach. Czyli język powinien być oczyszczony z patetycznej emfazy, ale i z degradującej sztukę naśladowczej naturalności. Niektórzy mieli jednak pomysły bardziej radykalne - na przykład miłośnik folkloru, Achim von Arnim, postulował wprowadzanie do teatru dialektów, które są jak "harfy eolskie", jak melodie - ale, dodawał z przekąsem, &lt;q&gt;&#132;nasi dzisiejsi widzowie teatralni lub uczestnicy koncertów, jakże rozbiegliby się w obliczu prawdziwych czystych szczytów sztuki! &lt;gap&gt; Bądźże spokojna, zacna publiczności! twoi śpiewacy stracili ten ton"&lt;/&gt;.<br>Język mówiony w teatrze nadal pozostawał jednak w rygorach klasycystycznej sztuczności. Romantycy protestowali przeciw tej konwencjonalności coraz bardziej zdecydowanie. Alfred