rzetelnie polemizować.<br><br>Papież nie jest ani lewicowy i postępowy, ani prawicowy i konserwatywny. Jest "polifoniczny", "osobny", jest - trawestując półżartobliwe określenie Zięby - "stuprocentowym prawicowo-postępowo-lewicowym konserwatystą" (echo słynnej autodefinicji Leszka Kołakowskiego, który głosił postawę liberalno-konserwatywno-socjalistyczną jako najlepiej przystającą do współczesnej rzeczywistości). Mnożenie określeń ma jednak swoją granicę. Jak memento brzmią tu słowa samego papieża, który powiedział Amerykaninowi George'owi Weiglowi, autorowi 800-stronicowej biografii Jana Pawła II: "mnie można zrozumieć tylko z wewnątrz".<br><br>Taka definicja nie zadowala kościelnych kontestatorów i dysydentów. Dla nich liczą się konkrety: walka z biurokracją i centralizmem Kościoła, piętnowanie kościelnego seksizmu, zgoda na kapłaństwo kobiet, dopuszczenie