To był syndrom badacza! No i mój psychologiczny postęp w docieraniu do siebie szczerej, prawdziwej, organicznej. Przy pierwszym porodzie powstrzymywałam krzyk. Sądziłam, że nie uchodzi tak opętańczo wrzeszczeć. Za drugim razem byłam już bardzo blisko natury, puściłam wszelkie hamulce i wykrzyczałam cały ból. Przeraziło mnie to, że nawet w tak metafizycznym momencie nie przestałam myśleć o muzyce. Gdzieś w tyle głowy analizowałam pracę przepony i to, w jaki sposób ten wrzask rezonuje w moim ciele. Od tamtej pory zdaję się na instynkt. Mój śpiew stał się organiczny jak oddychanie.&lt;/&gt; <br>&lt;who3&gt;G.: Cofnijmy się jeszcze do okresu twoich studiów muzycznych. W którym momencie