blisko tej mównicy, bo siedzieć już nie ma gdzie, mam trzydzieści cztery lata, jest Październik 1956, polski Październik, przewrót polityczny, przewrót antystalinowski trzy lata po śmierci Stalina. Wychodzą na mównicę jeden za drugim najzagorzalsi chwalcy Stalina, najbardziej przez stalinizm uprzywilejowani polscy pisarze i poeci, nauczyciele narodu, czerwone twarze, zaślinione wargi, mętny wzrok, wychodzą inni, nie znani dotychczas, aby mieć wreszcie te swoje pięć minut, aby zagrzmieć, bo wolno i jest okazja bezpiecznie i małym kosztem zabłysnąć, jeden za drugim, jeden za drugim, defilada oportunizmu najważniejszego środowiska inteligencji, zwanej urzędowo "twórczą", co potwierdzają legitymacje, a nie twórczość. Grzmią brawa i przygłuszają gromkie