i praktyki nagłej' (chiń. dunwu dunxiu; jap. tongo <br>&lt;page nr=139&gt;<br>tonshu). Twierdzili oni, że 'praktyka stopniowa' jest błędna zarówno przed <br>'oświeceniem', jak i po 'oświeceniu'. <br>Wydaje się, że z punktu widzenia 'logiki paradoksu' można interpretować <br>'praktykę nagłą' po 'oświeceniu' na dwa sposoby, które nie muszą się <br>nawzajem wykluczać. Pierwszy to wspomniana już metoda utrwalania zmiany <br>perspektywy postrzegania rzeczywistości, która sugeruje, że zmiana perspektywy <br>postrzegania rzeczywistości może być trwała lub momentaryczna. <br>Według drugiej interpretacji ten, kto dostąpi 'oświecenia', musi cały czas <br>wyrażać prawdę o rzeczywistości jako 'absolutnie sprzecznej samotożsamości', <br>stosując 'logikę paradoksu' w słowach i czynach. Oświecony nie dochodzi do <br>wniosku, że skoro zrozumiał